Taliban Üyeleri Ofis Çalışmasından Bıktı, Sessiz Kalmaya Hazır

ATaliban’ın Afganistan’ı ele geçirmesinden yaklaşık iki yıl sonra, savaş alanlarından şehirdeki kağıt zorlayıcı hükümet işlerine geçiş yapan cihatçılar sessizce istifa etmeye hazır.

Afganistan’daki yaşam anlayışını artırmak için çalışan, kar amacı gütmeyen bir politika araştırma kuruluşu olan Afganistan Analistler Ağı, bir rapor yayınladı Geçen ay Kabil’i ele geçiren -birçoğu başkente ilk kez gelen- cihatçıların şehir hayatını ve yeni rollerini nasıl bulduklarını inceliyordu.

Araştırmacı Sabawoon Samim, hayatlarının birkaç yılını Taliban için savaşarak geçirmiş beş cihatçıyla röportaj yaptı. Samim raporunda, “Yaşları 24 ila 32 arasında değişiyordu ve Taliban’da farklı saflarda altı ila 11 yıl geçirdiler: bir Taliban komutanı, bir keskin nişancı, bir komutan yardımcısı ve iki savaşçı.” “Genel olarak konuşursak, görüştüğümüz kişilerin tümü, cihat olarak gördükleri şeyde savaşçı olarak zaman geçirmeyi tercih ediyor.” Artık erkekler sivil işlerde ve güvenlik pozisyonlarında çalışırken, trafikte ve Twitter’da çok fazla vakit geçirirken ve köy hayatının sükunetini özlerken kendilerini ülke yönetmenin bürokrasisine zincirlenmiş buluyorlar.

“Hükümet yapılarında çalışmaya geçiş, onları daha önce hiç karşılaşmadıkları resmi kurallara ve yasalara uymaya zorladı. Bazıları artık rutine alıştıklarını söylese de, ofis işleri için “işe başlamayı” sıkıcı ve neredeyse dayanılmaz buluyorlar,” diyor rapor.

“Taliban’ı yok edemedik ama büro işleri Taliban’ı yok etti” söz konusu bir Tiktoker, inceliyor nesne ve alıntılardan rapor. Görüşülen kişilerin 9’a 5’ten bıkmasının çeşitli nedenleri şunlardır:

Sıradan ofis kültürü

Eski savaşçılar, ofis işlerinin sıradan doğasına uyum sağlarken kendilerini ön safların özgürlüğünü kaçırırken buldular. 24 yaşındaki eski bir keskin nişancı olan Huzaifa, “Taliban eskiden kısıtlamalardan muaftı ama şimdi haftanın yedi günü, günün 24 saati tek bir yerde, bir masa ve bilgisayarın arkasında oturuyoruz. Hayat çok sıkıcı hale geldi; her gün aynı şeyleri yapıyorsun.”

25 yaşındaki Abdul Nafi, “Hizmetimizde yapacak çok az işim var” dedi. “Bu nedenle zamanımın çoğunu Twitter’da geçiriyorum. Hızlı Wi-Fi ve internete bağlıyız. Ben dahil pek çok mücahit internet bağımlısı, özellikle Twitter.”

Ve 9’dan 5’e kadar korkunç bir işe gidiş geliş ve aslında ödeme almak için işe gelme zorunluluğu geliyor. “Kabil’in sevmediğim yanı, sürekli artan trafik sıkışıklığı.” 32 yaşındaki Ömer Mansur söyledi. ”Bugünlerde sabah 8’den önce ofise gitmeniz ve akşam 4’e kadar orada kalmanız gerekiyor. Gitmezsen yok sayılırsın ve [the wage for] o gün maaşınızdan kesilir. Artık alıştık ama özellikle ilk 2-3 ay çok zordu.”

Eklenen sorumluluklar

Hükümet işi, erkeklerin hazırlanmadığı ya da özellikle istemedikleri baskılar ve sorumluluklarla geldi. “Cihat zamanında hayat çok basitti. Tek yapmamız gereken ta’aruz için planlar yapmaktı. [attacks] düşmana karşı ve geri çekilmek için,” dedi Huzeyfa. “İnsanlar bizden pek bir şey beklemiyordu ve onlara karşı çok az sorumluluğumuz vardı, oysa şimdi biri açsa bundan doğrudan bizi sorumlu görüyor.”

26 yaşındaki Abdul Salam, “Afganistan’da ne olursa olsun insanlar bizi suçluyor. En ufak bir kabahatimiz bile medyaya Taliban’ın şunu bunu yaptığını gösteriyor. Sanki tüm dünyanın kameraları bizi izliyor.”

Sosyal hayatın olmaması

İş, sosyal yaşamlarını da büyük ölçüde kesti. “Benim gibi Kabil’dekiler sabah 8’den akşam 4’e kadar çalışıyor. Bu nedenle haftanın büyük bir bölümünde görüşme fırsatı bulamıyoruz” dedi Mansur.

Cihatçılar, savaşçılar arasındaki yoldaşlığın azaldığını, çünkü daha önce var olmayan hiyerarşilerin artık çok daha belirgin olduğunu ve çevrelerindeki pek çok kişinin kendilerini para peşinde koştuğunu söylüyor. Nafi, “Bazen sahip olduğu tüm güzel şeylere rağmen cihat hayatını özlüyorum” dedi. “Cihat sırasında benim gibi bir komutan ile piyade arasındaki farkı bilemezdiniz.”

Grup komutan yardımcısı olan 27 yaşındaki Kamran, sade yaşama hasret çekmektedir. “Şimdi, birileri bir devlet görevine aday gösterildiğinde, önce o pozisyonun arabası olup olmadığını soruyor. İnsanların arasında yaşardık. Birçoğumuz artık kendimizi ofislerimize ve saraylarımıza hapsettik.”

Düşük ücret, yüksek yaşam maliyeti

Ayaklanma sırasında Samim, hareketin masraflarını karşıladığı için erkeklerin ailelerini geçindirmek için para kazanmasına gerek olmadığını belirtiyor. “Onları bu tür günlük kaygılardan muaf tutan dini bir görev olan cihat sona erdi: artık herkes gibi ailelerinin hayatta kalması için çalışmak zorundalar.”

Ailesini şehre taşımak için yeterli parayı kazanamayan Mansur için yüksek kira maliyeti ve nispeten düşük maaşı bir engel olmuştur. Salam, Kabil’de yaşamanın yüksek maliyetini yineledi ve çok az denetim ve net bir amaç ile cihat özgürlüğünü özlediğini söyledi.

Salam, “Bölgemizde paranın pranga gibi olduğuna dair bir atasözü vardır” diyor. Şimdi şikayet edersek, işe gelmezsek, kurallara uymazsak maaşımızı kesiyorlar.”

yaz [email protected] adresinden Simmone Shah.